Een gigantisch bloemetjesbankstel, een kuipstoeltje met een kinderbadje en een plantenbak erop gestapeld, twee lattenbodems, een omgevallen bureaustoel. Dat klinkt als een inventaris van de kringloopwinkel, maar het zijn spullen die Jeroen Arians (41) gewoon op straat heeft gefotografeerd. Want we zetten met z’n allen nogal wat afgedankte goederen op de stoep.

Daar kun je je aan ergeren. Weer zo’n aso die te lui is om grofvuil te bellen en z’n zooi maar op straat dumpt. Maar je kunt er ook op een andere manier naar kijken. En dat doet Arians.

‘Ik heb al langer een fascinatie voor hoe mensen de straat claimen, bijvoorbeeld door hun persoonlijke bezittingen onbewust als een soort decor uit te stallen. De balans tussen het theatrale en de realiteit vind ik interessant.’

Arians ziet een bepaalde schoonheid in de ensembles van afgedankte spullen, die hij tegenkomt wanneer hij door de stad fietst of wandelt. ‘Het is perfectie in de imperfecte dingen, al zit er veel wansmaak bij.’

Soms lijken voorwerpen met een gevoel van esthetiek te zijn gearrangeerd. Al weet je dat natuurlijk nooit zeker. ‘Vaak is het duidelijk gemakzucht geweest, maar hoe het gerangschikt wordt, kan ook iets zeggen over iemands persoonlijkheid.’

Arians fotografeert dit soort taferelen al jaren. Hij ziet dan ook hoe we in de loop der tijd andere spullen aan stoeprand zijn gaan zetten. Van oudsher was het echte rommel, bedoeld voor de vuilnisman. Maar Arians zag tijdens de vorige crisis een kentering. ‘Naar mijn idee begonnen mensen toen ook spullen aan de staat te zetten zodat iemand anders die nog kan gebruiken. Ik zie het dus ook niet als afval. Het plastic om een stuk fruit is afval, deze spullen niet.’

Arians foto’s van afgedankte bezittingen, zijn gebundeld in een boek met de titel #streetlogic. Maar eigenlijk is het vooronderzoek voor andere foto’s die hij maakt, van gebruiksvoorwerpen die hij zelf op een prachtige manier arrangeert tot soort sculpturen.

De meeste van de foto’s heeft hij gemaakt in zijn woonplaats Rotterdam. ‘Ik ga er niet bewust naar op zoek, maar ik ben veel op straat en dan kom je ook veel tegen. Ik rij graag op de fiets of de motor en dan kun je makkelijk even afstappen. Een foto is in luttele seconden gemaakt en dat moet ook wel. Soms worden de spullen voor mijn neus alweer meegenomen.’

Het plaatsen van spullen op straat is volgens Arians niet een typisch Rotterdams verschijnsel, laat staan typisch Nederlands. ‘Ik heb veel gereisd en al zijn de straatstenen in het buitenland misschien anders, overal doen mensen dit. Zelfs in het Gooi.’